Voor deze ‘restauratie’ zette productiehuis BroedBloeders een unieke samenwerking op met boekingskantoor Cultura van Kris Eelen. En waar vroeger Manou Kersting de vrolijke chaos structureerde, transponeert Han Coucke als regisseur het oorspronkelijke stuk naar deze tijd. Om het geheel ook op het goddelijke lijf van Vos te schrijven, werkt muzikant Wouter Berlaen het muzikale aspect mee uit.
In ‘De Alpenzusjes’ anno 2009 speelt de ontmoeting tussen de personages zich ergens af tussen Nietzsche en de Bond Zonder Naam. Discussies over elkaars taalgebruik in de eigen taal laaien op en lopen constant vast in onwil, onbegrip en onkunde.
Met Vos in de derde persoon worden beide Alpenzussen uit hun dorpswereld gerukt én terug op hun plaats gezet. Met Wippelgemse hoempapa zalft Vos de gekromde ruggen der gezusters, waartussen hij als een hete hond gesandwicht zit.
Koning is hij, maar ook troubadour. En minnaar. Hij heelt en slaat. Zijn engelenzang zuivert de Pajotse lucht, zwaar vervuild van het non-stop scheldwoordslingeren. Om daarna de Alpenzusjes genadeloos weer tegen elkaar op te zetten.
Het subtropische Pajottenland meets het exotische Meetjesland. Zoiets… Over hoe omgekeerd evenredig ge iemand moet uitschelden om te zeggen dat ge hem graag ziet. Ergens tussen ergernis en droefheid. Want daar ligt ware liefde.
‘De Alpenzusjes’ is ook anno 2009 een theatervoorstelling mét muziek, die absurditeit tot norm verheft. Realiteit en fictie gaan hand in hand en leiden tot de meest krankzinnige, maar toch herkenbare situaties. Tragisch. Geladen. Hilarisch.